Wat als het niet gaat om zoveel mogelijk doen, maar het juiste doen? Wat als we ruimte durven te maken voor de wilde natuur? Als we haar wat meer haar gang laten gaan, zullen we al snel merken dat de natuurlijke balans begint te herstellen. Niet alleen in onszelf, maar ook daarbuiten. En is dat niet precies wat wij en de aarde nodig hebben?
De energie gaat dan als vanzelf naar alles wat aandacht en liefde nodig heeft. Het kan op adem komen, herstellen en helen. Net zoals de bomen in de herfst en winter doen. We mogen met onze energie teruggaan naar de wortels, naar onze essentie. Verbinding maken met hart en ziel. Om vanuit daar in alle rust te kunnen luisteren naar wat fluistert. Zodat we weten waar te gaan als het weer tijd is om in beweging te komen.
Zo laat de natuur ons zien dat een stapje terug doen, er juist voor zorgt dat we een grote stap vooruit kunnen zetten. Het is zelfs een voorwaarde. Zodat als de lente eenmaal komt, we met onze takken vol met ontwaakte blaadjes opnieuw naar de hemel kunnen reiken.
