Ontstaan van Mori

Als meisje van vier jaar, verhuisde ik van de stad naar een groen dorp in midden-Nederland. Er ging een wereld voor mij open. Van spelen op een grasveld achter ons huis en nabij een rozenperkje in de buurt, bracht ik na de verhuizing dagenlang struinend door in de natuur. Bomen klimmen, hutten bouwen, brouwsels maken van planten en plonzen in natuurwater. Vaak te laat thuiskomen voor het avondeten, met kleding vol vlekken en rode konen op mijn wangen. Buitenspelen in de natuur was één groot avontuur! Ik genoot van het op ontdekking gaan. Een wondere wereld vol magie. Bomen waren voor mij grote vriendelijke wezens. Ik ervoer een diep en wezenlijk contact met ze. Een vanzelfsprekend contact. Ik merkte echter dat dit voor de meeste mensen niet vanzelfsprekend was. Gevoelig voor mijn omgeving en meningen van anderen, hield ik daarom mijn mond erover. Gaandeweg raakte ik steeds meer verwijderd van deze natuurlijke band. De natuur werd als een soort decor. Mooi om doorheen te wandelen.

Weer even terug naar mijn coachpraktijk. De allereerste coachsessie vond plaats in een coachruimte. Twee gemakkelijke stoelen schuin tegenover elkaar. De ruimte was met zorg en aandacht ingericht. Ik herinner mij nog heel goed dat ik aan het einde van de coachsessie voorstelde om de volgende keer samen het bos in te gaan. En zo geschiedde. Daarna heb ik nooit meer binnen gecoacht. Ik was getuige, tijdens honderden coachsessies, van de heilzame werking van het bos op de mensen met wie ik op pad ging. Er ontstonden diepe inzichten die een duurzame impact bleken te hebben. Het bos leek steeds meer een samenwerkingspartner te worden. Het kon geen toeval zijn dat al die verschillende 'toevalligheden' plaatsvonden op het moment die precies passend leek voor die ene persoon. De mensen met wie ik werkte gaven aan dat ze lichter, steviger, meer ontspannen, rustiger en energieker het bos verlieten na een coachsessie. Nieuwsgierig als ik ben, werd mijn interesse gewekt. Ik voelde de behoefte om hier meer over te leren. Wat maakte dat in het bos zijn, zo’n positief effect heeft op mensen? Er bleek hiervoor een woord te bestaan, namelijk Shinrin Yoku. Shinrin is Japans voor 'bos' en yoku betekent 'bad'. Een term dat afkomstig is uit Japan. Wat bleek? Uit talloze internationale wetenschappelijke onderzoeken werd de heilzame werking van het bos bevestigd. Niet heel verrassend als je het mij vraagt. Wij zijn onderdeel van de natuur.

Na meerdere boeken hierover te hebben gelezen en een opleiding tot Gids Shinrin-Yoku bij de Shinrin-Yoku Academy te hebben gevolgd, kwamen een aantal dingen samen die heel dichtbij mijn eigen natuur liggen; mijn intuïtie, mijn liefde voor het bos, mijn verlangen om te creëren en verbinden en het begeleiden van mensen bij hun persoonlijke ontwikkeling. Japanners zouden wellicht het vinden van je Ikagai noemen.

Tijdens mijn zoektocht naar de heilzame werking van het bos, leerde ik ook dat bomen door Kelten werden gezien als wijze raadgevers. Zij zagen bomen als levende, spirituele wezens. Ik verwoord het zelf als bezielde wezens. Alles wat leeft is in mijn ogen bezield.

Tijdens de opleiding tot Gids Shinrin Yoku werden we uitgenodigd om contact te maken met bomen. Zo maakte ik op een dag contact met de Berk. Het voelde heel vertrouwd, speels en ik ervoer onvoorwaardelijke liefde. De Berk nodigde mij uit een heilig huwelijk aan te gaan. Niet met de Berk of met een partner. Nee, met mijzelf. Werkelijk JA zeggen tegen mijzelf. Tegen alle facetten. Licht en donker.

Een week later ging ik spontaan het bos in. Dwalend over kronkelende bospaadjes kwam ik uit bij een omgevallen boom. Een Berk. Na een tijdje erop te hebben gezeten wilde ik eigenlijk teruglopen. Ik hoorde een stem subtiel zeggen: loop nog even verder. Na een kronkelpaadje, kwam ik uit op een breed, groen pad. Mijn oog viel direct wederom op een Berk. Ik liep erheen en maakte er contact mee. In mijn hart voelde ik een JA. In mijn hoofd hoorde ik mijn overgrootmoeder zeggen: benut je creatieve en ondernemende geest. Jij kunt dit! Een nieuw idee was geboren!

De JA was tegen mijzelf. Ik vervolgde mijn pad met aan weerskanten Berken. Alsof het familie, voorouders, dierbaren, getuigen waren. Het voelde plechtig. Dankbaarheid en ontroering stroomde door m’n hart. Ik keek even naar rechts en zag tussen de andere bomen door, nog veel meer Berken. Een heel bos. Een magisch moment.

En zo ontstond, vanuit een JA tegen mijzelf, een nieuw idee. Een nieuw bedrijf. De bekende vorm mocht ik loslaten en ik ging zowel op een persoonlijk als professioneel avontuur; vormgeven aan mijn bezieling en daarmee waarde toe voegen voor anderen. Vanuit wie ik van nature ben.

Tja, en met een overgrootmoeder die Berk van haar achternaam heette en die wij oma Bos noemde, omdat ze in een huisje woonde middenin het bos, kan het bijna niet anders dan dat ik iets met het bos heb. Daarnaast krijg ik regelmatig de vraag; Brenda, kan ik even met jou het bos in? Ik loop namelijk ergens in vast. Of cliënten melden zich bij mij aan en wanneer ik vraag hoe ze bij mij terecht zijn gekomen, wordt er gezegd; een goede vriendin raadde mij aan met jou het bos in te gaan.