Rianne was als kind een heel gevoelig meisje. Dit werd door haar omgeving niet gezien. Hierdoor werd, ondanks de beste intenties, onvoldoende aangesloten bij wat zij nodig had. Op de middelbare school liep ze vast. Ze ontwikkelde psychische klachten en voerde gesprekken met verschillende hulpverleners. Uiteindelijke kreeg zij een burn-out. Één bleek niet voldoende. Een tweede burn-out volgde later. Die bijna twee jaar duurde. Soms is eerst een crisis nodig voor een opening tot groei. Dat gebeurde bij Rianne. Ze besefte dat de hulp die zij eerder gekregen had tot op zekere hoogte haar hadden geholpen, er was echter meer nodig.
De oplossing vond zij niet buiten zich, zij diende deze in zichzelf te vinden. Zo begon voor Rianne de weg naar binnen.
In stilte zitten, yoga beoefenen, wandelen en alleen maar luisteren naar geluiden, geuren ruiken, aanwezig zijn met alle zintuigen. Steeds weer daar naar terugkeren. De schoonheid zien van glinsteringen op het water. Rianne merkte stap voor stap dat zij zich steeds rustiger begon te voelen. De drukte in haar hoofd nam af en ze voelde zich steeds wat blijer. Ze begon aan lichaamsgerichte oefeningen te doen en ervoer dit als een belangrijke ingang om werkelijk te kunnen ontspannen en te leren opmerken wat er innerlijk in haar bewoog. Een constante beweging. Ze leerde te ontspannen, te midden van wat er is. Dat wat zich wilde laten zien, gaf ze ruimte.
Deze ervaringen brachten haar zoveel, dit wilde ze met anderen delen. Naast dat ze zich opleidde tot yogadocent en yogalessen ging geven, ontwikkelde ze stiltewandelingen. Wat uiteindelijk resulteerde in haar vaste baan opzeggen en zich verder als Natuurcoach ontwikkelde. Alles wat zij had geleerd, kwam samen in haar werk.
